De trein  gleed het station binnen. Uit een deur kwam een vrouw met rugzak. De ogen keken alert en bewust rond. Haastig liep ze de trappen af naar beneden de stationshal, haar zo bekend. Het was Dinkelo. Wat zei haar dat, dat woord Dinkelo. Voor haar betekende dat vooral het verbonden zijn, het gegrond zijn in de aarde van Twente, het adres, de geschiedenis, het 'wat geweest is', wat het voor mensen uit haar omgeving betekend had, de verhalen en de karakteristieke architectuur. Ook betekende het een 'horen bij' en het 'kijken naar', een tweestrijdigheid. Was ze reeel nu ze hier weer liep. Wat had ze hier te zoeken? Waren er nog mensen, landschappen en dingen waar ze wat mee kon doen of beleven? Had ze er ooit wat beleefd? Of was het alleen een doorleven van een geschiedenis geweest, verhalen die ze aangehoord had, wie was ze zelf? Wie was ze nu? Dat was de vraag. En wat geeft de toekomst? Hoe vorm je de toekomst? Hoe geef je de toekomst, een nieuwe toekomst een kans. En: kan dat zonder geschiedenis, zonder te weten waar je vandaan komt, je geboorteplek.

"Hoe voel ik me nu ik weer hier ben", dacht ze. Het was een zoektocht in haarzelf naar wie ze was, en is. Waarom ging ze terug naar deze plaats?

Deze plaats waar ze geboren was en waar zoveel herinneringen en verhalen plaatsvonden? Was ze hier iemand geweest? Wanneer dan? Of had ze er alleen geleefd, zonder te weten wie ze was. Kon ze hier nog terugkomen? Zou ze hier terug willen? Kon ze zonder terugdenken, en denken aan associerende gedachten (hier ging ik naar de oogarts, hier woonden mijn oom en tante, hier was kapper Dam) door deze plaats lopen. Wat had ze er te zoeken? Hier lag geen toekomst voor haar. Ze stapte weer in de eerstvolgende trein terug. Naar de toekomst.

(2006)